Kalumniator

Iedereen is slachtoffer. Maar vooral ik. Ooit kreeg ik enorm negatieve recensies over een boek dat ik had geschreven. De recensenten weigerden zelfs in te gaan op de inhoud, laat staan op de manier waarop ik mijn onderwerp had benaderd. Later zijn bijdragen van mij aan congressen onbesproken gebleven, of zwaar bekritiseerd, op een toon die niet overeenkwam met hoe er verder  gesproken werd. En nog weer later zijn diverse artikelen van mij geweigerd door redacties. Als klap op de vuurpijl nam iemand met wie ik samen een boek schreef ineens afstand van het project omdat het haar carrièrekansen in de weg stond.

Al die trauma's hebben ervoor gezorgd dat ik steeds minder zin had om teksten voor te leggen aan redacties. Mijn proefschrift weigerde ik aan te bieden aan een uitgever of te bewerken tot een handelseditie. Ik vond pas een uitweg uit deze crisis toen ik met vriendelijke mensen in kerkelijke kringen samenwerkte. Er was in die kleine kring niet bijzonder veel schrijftalent, en mijn individuele stijl werd gewaardeerd. Trad er iemand met meer media-ervaring toe, dan werden we meteen ongenadig afgezeken. Ook toen ik vanuit die positie weer een redactie benaderde met een artikel kreeg ik ervan langs.

Aanvankelijk verstond ik mijn blogs als uitvalsbasis om uit de slachtofferrol te kruipen en stap voor stap weer contact te krijgen met lezers. Een websitedeskundige adviseerde me om de sociale media op te zoeken om lezers te werven voor mijn blogs. Dat heeft niet gewerkt. Facebooklezers reageerden met doorgaan met hun bijzondere vormen van communicatie. Soms adviseerde een vriend mij om mijn blogs aan te passen. Het moest veel anecdotischer. De boodschap was duidelijk. Mijn blogs zijn veel te abstract, ongrijpbaar, niet aantrekkelijk voor lezers.

Daar zit ik dan, als slachtoffer. En terwijl ik denk dat ik daardoor juist een betekenisvol individu ben, lees ik vanochtend de volkomen terechte boodschap van Grunberg dat we allemaal slachtoffers zijn geworden, niet meer in staat tot het koesteren van idealen en solidariteit. Waarschijnlijk zouden dus mijn blogs de enige manier zijn om uiting te geven aan mijn idealen en solidariteit, en daarmee in dezelfde beweging weer worden uitgewist.

Een massieve en eenduidige conclusie.

Mijn neiging is groot om me te verweren tegen deze conclusie en het Proces aan te klagen. Ik heb dat ook al decennialang gedaan. Maar misschien heb ik de ironie van Kafka nog niet goed begrepen. Agamben zegt daarover dat de K van Josef K. de afkorting is van Kalumniator, iemand die de ander vals beschuldigt, in dit geval is die ander het Proces. Mijn aanklachten tegen Achterhuis, Van Buren, Shephard, Weststeijn, Borgman en noem de hele rits oordeelvellers maar op, waren wellicht valse beschuldigingen waarvoor ik ooit de rekening zal moeten presenteren. En zelfs dan heb je kans dat de schaamte niet oprecht is, "het was alsof de schaamte hem zou overleven".

Waarmee ben ik dan bezig in deze blogs? Wat hoop ik er nog mee te bereiken? Lezer, verklaarme. Verklaarme voordat de schaamte toeslaat en ik een punt zet achter deze grenzeloze zelfexhibitie.