Verongelijkt

De toon van mijn berichten is verongelijkt, vooral in deze serie. Verongelijkt verschilt maar in een à twee letters van verongelukt. Maar qua betekenis ligt er een kloof tussen. Verongelijkt betekent dat je voortdurend suggereert dat jou onrecht wordt aangedaan. In die zin lijkt het weer op het slachtofferschap waarvan ik mezelf eerder betichtte. Maar bij verongelijkt valt het accent meer op het vermeende karakter. Slachtofferschap kan echt zijn, verongelijkt is dat niet.

Uit het woord valt verder op te maken dat de spreker zijn onrecht vooral ervaart in het ongelijk krijgen. Dat ongelijk breidt zich als een smet over alles uit. Want bij het ongelijk in een kwestie voegt zich het ongelijk dat de spreker in die kwestie ongelijk heeft gekregen. In het geval van deze blog die u onder ogen heeft: ik krijg van niemand ongelijk, ik word niet aangevallen of bekritiseerd. Er ligt zelfs een permanente kans dat ik word verklaard, door u. Verklaarme immers.

Er is dus niets aan de hand. En dan is er ineens die zeurende toon die zich alinea's lang voortsleept. Aangeklaagde op zoek naar zijn aanklager en naar de aanklacht. De toon verbindt alle potentieel gezonde ingrediënten tot een soep die alles verwatert en verweekt. Er wordt in deze alinea's enige structuur gesuggereerd door de witregels. Maar nergens een toespitsing of pointe. Nergens ook een terugkoppeling naar het begin. Ook geen uitwaaiering overigens over boeiende thema's.

Zo sterft deze blog een stille, eerloze dood. Het enige wat overleeft is die toon. Die verongelijkte toon die zich voortzet in onze hoofden, als een muziek die maar geen muziek wil worden.