Het is het hoogste beginsel, en volgens Korintiërs een sine qua non.
Kijk je met je ogen open, dan blijkt maar al te vaak dat hij voorbijgaat, die liefde.
Of misschien gaat dan die liefde niet voorbij, maar de persoon op wie je die richt.
Zou er iets zijn wat die liefde overtreft in duurzaamheid?
Noem instituties als het huwelijk, noem biologische fenomenen als kinderen,
ze geven vaak een verlenging aan de liefde.
Maar heeft iemand ooit gedacht aan een liefde die de liefde overschrijdt?
Vast wel, er wordt zoveel gedacht. Maar ik moet bekennen dat bij mij de gedachte pas nu opkomt. Het kan zijn dat je zoveel van iemand houdt dat de liefde, de liefde als ervaring of figuur, tekortschiet. Om van die ander te houden moet je dus die liefde overschrijden.
Het lijkt superextreem. Maar zoals vaker kan het superextreme zich kleden in onooglijke grijze vormen. Liefde overschrijd je met onverschilligheid. Met haat. Of met liefde, een liefde die zich zorgen maakt om de eindigheid van de liefde, van het bestaan.
Die liefde gaat ondergronds, om niet te worden ontmaskerd. Hij zegt 'verklaarme', maar niet zoals je denkt. Hij hult zich in eis om niet te smelten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten