Het lijkt sterk op een cirkel, een slang die zichzelf in de staart bijt en de perfectie van de kosmos verbeeldt.
Stel er is geen lezer die dit leest. Dan ben ik de lezer van deze tekst die ik heb geschreven.
Steriel is het zeker niet. Heb ik het geschreven, dan vergeet ik het heel gauw en verschijnt het als nieuw voor me. Ik slaag erin een verhouding tot mezelf te hebben als narcist, kijkend en verwonderend. Gôh, dit is wel heel apart. Ben ik dat?
Waarom is er dat evidente gebrek aan schaamte? Dat heeft te maken met het gebrek aan vertrouwen bij het begin van het schrijven, of met de simpelheid van het uitgangspunt. Ik neem me voor een à twee regels te schrijven. Maar het loopt uit, het loopt uit de hand, het ontspoort.
Er is de irritante weigering de stukjes te schaven, aan te scherpen, te richten.
Over blijft zoiets als een ritueel, een geleg, een ditje of datje. Zeker geen monument. Waarom zou ik, wanneer u mij van uw kant geen perspectief biedt op overleving dankzij een stabiel, massaal lezerspubliek? Waarom zou ik?
Of waarom zou ik anderzijds bij de pakken gaan neerzitten en treuren om uw afwezigheid?
Het uitgangspunt is als volgt: de mens eet, drinkt, poept, schrijft. Hij scheidt iets af. Hij houdt het liefst voor zichzelf. Maar de moderne techniek maakt het wel erg makkelijk om het prijs te geven. In dit narcisme geeft de mens zichzelf, geef ik mezelf, prijs. Ik geef me prijs als een ander, alsof ik een ander ben.
Ik verklaar u hierbij overbodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten