Toch is het ook nodig om de kwestie in het openbaar aan te snijden. U heeft er geen boodschap aan dat ik over dit of dat blog met lezers een deal sluit. Ook u heeft recht op een verklaring. Misschien niet over die bewuste blog, maar het kan zijn dat u eveneens zit met dat dubbele gevoel.
Daar komt nog iets bij. Het lijkt er sterk op, zei weer een andere lezer, dat ik graag wil schrijven. Okee, maar waarom moet dat dan op het net? Dat is des te verwonderlijker omdat ik me daarbij ook nog moet beperken. Ik moet rekening houden met gevoeligheden bij lezers en met mijn eigen reputatie. Ik wek bij mezelf de verwachting dat er lezers zijn en moet dan weer accepteren dat er niet altijd lezers zijn. 'Hierbij verklaar ik de lezer overbodig', heb ik u laten weten. What is the point of it?
Misschien heb ik te makkelijk aangenomen dat ik ofwel volgzame lezers had of geen lezers. Geen lezers die aan mijn poort rammelen. Heel vriendelijk in dit geval, ze roepen zachtjes door de poort dat ze me gelezen hebben en praten er zelfs met mij over. Ze zijn ook heel gauw tevreden, die lezers. Het gesprek wordt al gauw als fijn ervaren. Ze maken er geen punt van dat ik niet to the point kom.
Of niet lijk te komen. Want er speelt enige kokettering mee in mijn blogs, met het geheim, de mystiek, de orakelfilosofie, de paradox en aporie, de differentie. Daarachter zou dan weer een lijn kunnen liggen die voortdurend uitmondt in een punt, een pointe of iets dergelijks. Elke blog zou kortom een punt kunnen bevatten, een punt waar alle lijntjes naartoe lopen, een as of scharnier.
Ik moet u bekennen dat ik zelf ook nog niet zeker weet of dat zo is. Maar ik sluit het zeker niet uit. Als ik al een punt maak, dan ligt dat punt achter de pose, achter de verdedigingswal die ik met mijn woorden opwerp. Niet voor niets. Een punt is toch bedoeld als de plek waar alle aanvalskracht samengebald wordt. Maar geef je die bloot, dan ben je ineens uiterst kwetsbaar. Ik moet dus omzichtig te werk gaan. Misschien is mijn gekoketteer met de differentie wel bedoeld om de schijn te wekken dat dat mijn punt is. Mensen, vertrouw op de differentie! Zo wordt de lezer misleid, want vertrouwen op de differentie roept onmiddellijk de vraag op, en ontneemt die ook meteen weer aan het zicht, hoe het gesteld is met die imperatief zelf. Is die niet zelf tweeduidig en daarom puntloos?
Maar u laat zich niet foppen. Met enig graven bent u in staat om in welk blog dan ook een punt te ontdekken en er uw draai aan te geven. Het punt richt zich vervolgens tegen mezelf en daar sta ik dan. Wat alleen maar mijn punt leek, blijkt nu uw punt te zijn, de punt van uw mes dat op mijn keel staat. Of beter gezegd, mijn mes dat zich doordat u het leest vanzelf gekeerd heeft en nu op mijn keel staat. U bent mijn mes. U bent mijn punt.
Het klinkt wat paranoïde en zo is het niet bedoeld. Ik verdenk u van geen enkele bedoeling behalve goede. Want doordat lezers, u dus, mij hebben gevraagd naar mijn punt ben ik zelf gaan zoeken en heb ik pas kunnen zien hoe het zit. Ik weet nu wat het punt van dit alles is, van deze blogs en mijn verklaringen. Ik zoek naar woorden, woorden die het punt kunnen wegnemen. Ik ga nu zeggen dat er heel veel kanten aan elk punt zitten, oneindig veel kanten. Een punt is ook oneindig groot (onder de microscoop) en tegelijk oneindig klein. Eigenlijk bestaat het niet.
Dat zeg ik allemaal. Maar u weet beter. Met elk woord nader ik het punt, of nadert het punt mij. Er komt een punt waarop het onmogelijk wordt nog iets te zeggen. Tot dat punt blijf ik schrijven. En u weet precies wat ik bedoel, nu al.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten