We raakten in gesprek over de film. Ik zette mijn visie op de film uiteen zoals ik die in mijn blog over die film had gedaan. Hij had die blog niet gelezen. Maar ineens zei hij: "Je hebt me overtuigd, Anton! Het is een betere film dan ik dacht!"
Ik moest opnieuw nadenken over de betekenis van mijn blogs, de betekenis van mezelf als woordvoerder van mijn blogs en over het format van Prijzingen!. Ineens leek het of ik een recensie had geschreven, een beoordeling van de film, of hij goed was of niet. Maar dat is toch niet zo gek? Een prijzing is toch een oordeel, of niet soms?
Ik moet me verklaren. In mijn tekst 'Over mezelf', die u rechts hiernaast kunt vinden, zeg ik dat ik de dingen die ik tegenkom gebruik als uitgangspunt. Ik schrijf door totdat ik het door mij meegemaakte heb omgewerkt tot een idee, een oefening of wat dan ook. Dat heet verwerken. Maar heb ik ook een oordeel? Tja, ik ga er wel altijd vanuit dat een boek, een film of iets dat ik meemaak goed is. Maar misschien bedoel ik daarmee wel: goed genoeg om erover te schrijven, goed genoeg om te verwachten dat er in dat schrijven iets gebeurt.
Had mijn bekende dan geen gelijk? Ja, natuurlijk had hij wel gelijk. Ik moet me verklaren, dat kan ik wel zeggen, maar het is altijd de ander die mij verklaart. Hij had gezien dat ik een oordeel had geveld, al was het niet in mijn blog maar wel in mijn verwoording ervan. En het is wellicht niet mogelijk om een prijzing te schrijven, of wat dan ook te schrijven, zonder een oordeel te vellen. Goed, het was een slechte film. Goed, hij had beter gekund. Goed, hij was ook weer niet zo slecht. U ziet, ook een fluctuerend oordeel is een oordeel.
En ik moet toegeven, de opmerking van mijn bekende is voor mij vijf sterren waard. Er is weer een stukje verklaard van dit of dat. Ik durf weer in alle openheid die mij geschonken wordt te roepen: verklaarme.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten