Eindelijk de aanklacht

Eindelijk is hij binnen, de aanklacht waarop ik zo lang heb moeten wachten. Hij kwam van een vriend. Dat is extra fijn, want dan weet je dat hij geen slechte bedoelingen heeft. Bovendien klaagde hij me niet aan vanwege iets wat ik zei, maar om iets wat ik heb weggelaten. Dat geeft me de bevrediging dat er weinig mis is met wat ik heb gezegd.

Er is bovendien de geruststelling dat we vrienden zullen blijven. Dat is fijn. Van mijn kant heb ik moeten beloven dat ik niet meer teveel over filosofie zal praten. Het voelende brein, dat is iets voor diehards. Of voor buitenstaanders, mensen die minder om mij geven en daardoor beter bestand tegen de hemelbestormende ideeën die ik op hen loslaat.

Zo is het toch nog goedgekomen. Ik heb nu slechts een versie in e-mail, maar wat niet is kan nog komen. Ik vind dat ik een forum verdien. Maar nu de aanklacht er ligt, kan ik in alle rust nadenken over mijn kansen om me te verdedigen of me te laten verdedigen. Ik kan gaan kiezen tussen doelen als onmiddellijke veroordeling, schijnbare veroordeling of uitstel. Ik kan me gaan oriënteren bij deze en gene. Deze dag heeft veel goeds gebracht.